چهره واقعی امپراتوری آمریکا؛ نه کسی به خاطر کشتار کودکان کابلی استعفا کرد، نه مجازات شد
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، پنتاگون سرانجام اعتراف کرد که حمله پهپادی در کابل که مدعی بود علیه تروریست‌های داعش خراسان انجام شد، در واقع جان غیرنظامیان و کودکان را گرفت، اما هیچ‌کسی را به خاطر این حمله مجازات نخواهد کرد زیرا وقتی پای ایالات متحده در میان است، این موارد دیگر جنایت جنگی محسوب نمی‌شود.
شبکه روسی «راشا تودی» در گزارشی انتقادی با این مقدمه، افزود «ژنرال کنث مک‌کنزی» فرمانده تروریست‌های سنتکام (فرماندهی مرکزی ایالات متحده) روز جمعه به خانواده‌های ۱۰ قربانی حمله پهپادی ۲۹ اوت آمریکا در کابل شامل هفت کودک، تسلیت گفت.
وی گفت: تصور بر این بود که این حمله از تهدید قریب‌الوقوع علیه نیروهای ما جلوگیری می‌کند، اما این یک اشتباه بود و من عذرخواهی صادقانه خود را بیان می‌کنم.
مک‌کنزی سپس کاری را انجام داد که پنتاگون در آن استاد است: او یک پاورپوینت ارائه کرد و توضیح داد که چگونه اطلاعات ایالات متحده به این نتیجه رسیده بود که «زمری احمدی» امدادگر ۴۳ ساله که با تویوتای سفید خود به محل کار رفت و آمد می‌کرد، واقعاً یک تروریست داعشی و در حال طراحی نقشه بمب‌گذاری در فرودگاه کابل بود.
به نوشته پایگاه اینترنتی این شبکه روسی، با این حال، آنچه او انجام نداد این بود که استعفا دهد یا قول بدهد کس دیگری که در این جنایت دست داشت، استعفا خواهد کرد یا حتی تحت توبیخ، مشاوره یا مورد تنبیهی دیگر قرار خواهد گرفت. در واقع، این شیوه عمل پنتاگون نیست. به مدت دو هفته، ارتش آمریکا درباره این حمله دروغ گفت. مک‌کنزی در ابتدا ادعا کرد که این خودرو یک تهدید قریب‌الوقوع برای فرودگاه و عملیات هوایی در حال انجام بود و هیچ تلفات غیرنظامی هم نداشت. سپس آن‌ها گفتند که ممکن است تلفات غیرنظامی داشته باشد، اما عامل آن را انفجارهای ثانویه دانستند.
«بیل اوربان» سخنگوی سنتکام ۲۹ اوت گفت: «ما می‌دانیم که انفجارهای قابل‌توجه و قوی بعدی در نتیجه تخریب خودرو رخ داد و نشان‌دهنده مقدار زیادی مواد منفجره در داخل خودرو است که ممکن است باعث تلفات بیشتری شده باشد.» اما به معنای واقعی کلمه هیچ یک از این ادعاها درست نبود.
بر اساس تحقیقات روزنامه «نیویورک تایمز» که ۱۰ سپتامبر منتشر شد، آنچه که آمریکا تصور می‌کرد یک مکان مشکوک است، دفتر یک موسسه خیریه غذایی بود، جایی که احمدی ۱۴ سال در آنجا کار کرده بود. کیسه‌ها و ظروف مشکوکی که آمریکا مدعی بود در تویوتای سفید او گذاشته شده، قاب‌های لپ تاپ و ظروف آب بود که او به خانه می‌آورد. احمدی حتی برای مهاجرت به آمریکا درخواست روادید کرده بود. اما شخصی دستور داد و یک موشک هلفایر او، اتومبیلش و هفت کودکی را که به استقبال او آمده بودند از روی زمین محو کند.
به نوشته راشا تودی، آخرین پرواز ایالات متحده از کابل درست قبل از نیمه‌شب ۳۰ اوت انجام شد. جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا روز بعد خطاب به مردم، این عملیات انتقال را «موفقیت فوق‌العاده» خواند. روز بعد، «لوید آستین» وزیر دفاع آمریکا و ژنرال «مارک میلی» رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح این کشور در پنتاگون با خبرنگاران روبرو شدند و به خود دست مریزاد دادند.
میلی در پاسخ به سوالی درباره حمله هواپیمای بدون سرنشین، آن را «بحق» توصیف کرد و گفت که یک «تسهیل‌کننده» داعش را کشت.
دوازده روز بعد، روز دوشنبه پس از افشای عمومی تحقیقات نیویورک تایمز، «جان کربی» سخنگوی پنتاگون همچنان اصرار داشت که حمله کابل مانع از حمله قریب‌الوقوع به فرودگاه و نیروهای آمریکایی در آنجا شد. تا این که سرانجام بعد از ظهر جمعه، زمانی که واشنگتن به طور سنتی همه اخبار بد را منتشر می‌کند، مک‌کنزی در اتاق کنفرانس پنتاگون حاضر شد و اظهار تاسف کرد.
به نوشته این رسانه روسی، احمدی و این کودکان به این دلیل کشته شدند که کاخ سفید پس از بمب‌گذاری انتحاری ۲۶ اوت در فرودگاه کابل که باعث مرگ ۱۳ نظامی آمریکایی و ۱۷۰ افغان شد، باید سخت به نظر می‌رسید و توانایی‌هایی را که ادعا می‌کرد دارد، بروز می‌داد. مک‌کنزی باید طوری نشان می‌داد که عملیات خروج تحقیرآمیز نبود و میلی مجبور به حفظ ظاهر بود. اما واقعیت این است که همه این افراد درگیر در جای جای این زنجیره فرمان، کودکان را به کشتن دادند.
بدتر از آن، آن‌ها مجبور بودند بلافاصله اطلاعات دهند زیرا رسانه‌های محلی فوراً و پس از آن رسانه‌هایی مانند سی‌ان‌ان از تلفات غیرنظامیان خبر دادند. آیا کسی می‌تواند بگوید که نیویورک تایمز دارای منابع و توانایی‌هایی بود که پنتاگون و سیا با بودجه بسیار بهتر از آن برخوردار نبودند؟
طبق این گزارش، این اولین بار نیست که آمریکا باعث کشتار غیرنظامیان می‌شود. «دانیل هیل» در ماه ژوئیه به دلیل افشای اسناد و مدارکی که نشان می‌داد ۹۰ درصد قربانیان حمله هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی اهداف مورد نظر نیستند، به ۴۵ ماه زندان محکوم شد.
«جان کایریاکو» مردی که درباره برنامه شکنجه سیا سوت زد کرد، به همین ترتیب در پشت میله‌های زندان به سر می‌برد. «جولیان آسانژ» بنیان‌گذار سایت افشاگر ویکی‌لیکس هنوز یک دهه پس از افشای جنایات جنگی آمریکا در عراق، در سیاهچال انگلیسی گیر کرده است.
این در حالی است که ژنرال‌ها و سیاستمداران که کودکان را می‌کشند و جنایات جنگی دیگری را مرتکب می‌شوند مدال می‌گیرند و ارتقا می‌یابند، از آن‌ها در کتاب‌ها با اغراق و تملق یاد می‌شود، بازنشستگی سرشاری در صنایع دفاعی دارند و البته صاحب قدرت هستند. امپراتوری آمریکا اینگونه عمل می‌کند. همیشه همین بوده، حتی وقتی سران کودک‌کش آن درباره «دفاع از دموکراسی» و «نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین» و «حقوق بشر برای زنان و دختران» حرف می‌زنند.
انتهای پیام/م