دانیال شه‌بخش: ممکن بود چشمم را از دست بدهم
به گزارش “ورزش سه”، دانیال شه‌بخش، پسری ۲۱ ساله از یکی از محرومترین نقاط ایران خودش را ابتدا به عنوان اولین المپیکی سیستان و بلوچستان معرفی کرد و حالا هم روی سکوی سوم جهان قرار گرفت تا نخستین مدال آور تاریخ بوکس ایران در مسابقات جهانی باشد.
او که به خاطر مصدومیت نتوانست ماجراجویی خود در صربستان را ادامه دهد؛ حالا اهداف بزرگتری هم در سر دارد. دانیال می گوید سختی هایی که در کودکی کشیده دائما جلوی چشمانش است و نمی خواهد به این راحتی موقعیتی که در آن قرار گرفته را از دست بدهد.
به بهانه کسب یک مدال تاریخی در مسابقات جهانی صربستان دقایقی با دانیال شه‌بخش همکلام شدیم که در ادامه مشروح صحبت های او در گفت و گو با خبرنگار “ورزش سه” را می خوانید.
برای شکستن طلسم به صربستان رفته بودم
واقعا رقابت سنگینی داشتم. من سه ماه قبل در المپیک شرکت کردم و اینجا هم همه قهرمانان المپیک آمده بودند. بچه‌های ما هم خوب ظاهر شدند و شاید چند تن از آن ها لایق این بودند که با مدال برگردند، اما این شانس نصیب من شد. برای رسیدن به مدال به صربستان رفته بودم و خدا را شکر می کنم که این طلسم را بالاخره شکستم. تجربه حضور در المپیک خیلی به من کمک کرد. البته که این توان را در خودم می‌دیدم که به فینال بروم، اما دقیقا مثل المپیک مصدوم شدم. در توکیو هم داور به خاطر خونریزی صورتم نگذاشت مبارزه را ادامه دهم و در صربستان هم به خاطر مصدومیت نیمه نهایی را از دست دادم.
پزشک نگذاشت ریسک مبارزه را به جان بخرم
تصمیم گرفته بودم با وجود مصدومیت در نیمه نهایی روی رینگ بروم. حتی روی باسکول هم رفتم، اما پزشک مسابقات پشیمانم کرد. او اجازه نداد مبارزه کنم. البته خودم هم می دانستم که رفتنم روی رینگ ریسک بزرگی است و احتمال زیاد هم نمی توانستم مسابقه را تمام کنم. حتی اگر با گارد بسته مبارزه می کردم، بازهم زخمم باز می شد. در ضمن پزشک می گفت آسیب دیدگی به عصب چشمم نزدیک است و این خطر وجود داشت که آسیب جدی‌تری ببینم.
تنهایی نمی‌توانستم این مدال را بگیرم
زمانی که وارد صربستان شدیم، تمام تمرکز این بود که بهترین نتیجه را بگیریم. من خودم را روی سکوی جهانی احساس می کردم و با همین روحیه ۴ دیدار را بردم. در خودم می دیدم که می توانم طلسم شکنی کنم و سطح خودم را بالاتر ببرم. خدا را شکر این اتفاق افتاد. این اتفاق حاصل یک کار گروهی و تیمی است و من قطعا تنهایی نمی توانستم مدال بگیرم. درست است که بالای رینگ تنها هستم، اما ما همه یک تیم هستیم.
خواب و رویاهایم تبدیل به واقعیت شده
از زمانی که سهمیه المپیک گرفتم، تغییراتی در زندگی اما ایجاد شد. من اولین المپین تاریخ سیستان و بلوچستان شدم. با این اتفاق دیدم که هر روز به رویاهایم و چیزهایی که در خواب می دیدم، نزدیک و نزدیک تر می شوم. بزرگترین تغییری که در این یکی، دو سال در زندگی من ایجاد شد، این بود که به این باور رسیدم می توانم چیزهایی که همیشه در ذهنم به عنوان رویا بود را به واقعیت تبدیل کنم. من هیچ وقت در زندگی ام عقب نکشیدم و همیشه سعی کردم رو به جلو باشم. با هیچ شکستی ناامید نخواهم شد.
سیستان و بلوچستان پر از استعداد است
من از استانی آمدم که متاسفانه به خاطر محرومیت ها و امکانات کم نتوانسته به حقش چه در ورزش و چه در زمینه های دیگر برسد. من تنها کسی نیستم که از این استان برای ورزش کشور افتخار آفریده و مطمئن باشید دانیال های دیگری در این استان هستند که اگر نگاه درستی به آن ها شود، می توانند شکوفه شوند و قهرمانان بزرگی برای ایران باشند.
من هم یکی از همان بچه‌های پابرهنه هستم
خوب است که آدم گذشته اش را فراموش نکند. من همان دانیال قبلی هستم و می دانم از کجا آمدم. به هر جایی هم برسم، نباید گذشته ام را از یاد ببرم. من هم یکی از آن بچه های پابرهنه ای هستم که در استان سیستان و بلوچستان زندگی می کنند. یکی از آن هایی که کوله پشتی ندارند و به مدرسه می روند. یکی از آن هایی هستم که با شرایط سختی زندگی می کنند، اما به فکر پیشرفت هستند.
بوکس مظلوم است؛ کمکش کنید
این مدال جهانی تازه شروع کارم است و از این پس برای مدال بازی های آسیایی و سپس المپیک پاریس تلاش می کنم. به نظرم با اتفاقی که برای بوکس ایران رخ داد، باید بیشتر به این رشته بها بدهند. واقعا بوکس نسبت به خیلی از رشته ها مظلوم است و همیشه با کمترین حمایت به مسابقات رفته. البته فدراسیون تلاش خودش را کرده، اما مسئولان هم باید نگاهشان را به بوکس عوض کنند. ما می توانیم خیلی بیشتر از این ها در جهان مدال بگیریم. جا دارد از استکی، سرمربی تیم ملی که مثل رفیق و برادر کنار ما بوده و دیگر اعضای کادرفنی هم تشکر کنم. همچنین حسین ثوری، رییس فدراسیون که مربی خودم بوده و تاثیر زیادی روی موفقیت های من داشته است.
مهاجرت نه! فقط برای ایران مبارزه می‌کنم
همین حالا که به المپیک رفتم و یک مدال جهانی گرفتم، پیشنهادات خارجی به دستم رسیده، اما من بارها گفتم که تعصب کشورم را می کشم. به هیچ عنوان به چنین پیشنهاداتی فکر نمی کنم و اصلا در تصوراتم نیست که برای کشوری به جز ایران مبارزه کنم. همیشه برای ایران و مردم عزیزمان مبارزه خواهم کرد.
بوکسور زاهدانی که روزهای سختی را در مناطق محروم کشور سپری کرده، حالا به یک تاریخ‌ساز برای ورزش ایران تبدیل شده است.