گزارش: وقتی حق ندارید به سوت‌ها اعتراض نکنید!
به گزارش “ورزش سه” “آنچه را انکار می‌کنید شما را شکست می‌دهد و آنچه را قبول می‌کنید، باعث تغییر شما می‌شود”
تقریباً دیگر تبدیل به یک رسم ناپسند شده است، اعتراضات به انتخاب و نحوه قضاوت داوران در نشست‌های خبری قبل و بعد از بازی که فصل‌به‌فصل غلیظ‌تر و غلیظ‌تر و درعین‌حال اراده‌ای هم برای تغییر این رویه مشاهده نمی‌شود.
صرف‌نظر از نتایج بازی‌ها و تعداد گل‌های ردوبدل شده، لیگ برتر فوتبال ایران به‌عنوان بالاترین سطح فوتبال کشور این روزها شرایط مناسبی را تجربه نمی‌کند و این در حالی است که اعضای کادر فنی اکثر تیم‌ها سعی می‌کنند، آوار تمام اشتباهات و تصمیمات غلط خود را بر سر داوران بازی خراب کنند، هرچند می‌پذیریم بعضا اشتباهات داوران به ضرر یا به سود یک تیمی تمام می‌شود، اما این مهم شاید کمترین سهم را در نمایش ضعیف تیم‌های لیگ برتری داشته باشد.
به‌عنوان آخرین نمونه باید اشاره کنیم به صحبت‌های سرمربیان دو تیم استقلال و پرسپولیس در نشست خبری پس از پایان این شهرآورد ۹۷ که آمار فاجعه‌بار صفر شوت به داخل دروازه، مؤید سطح کیفی بسیار پایین مهم‌ترین دیدار فوتبال باشگاهی ایران است که بیننده‌های بی‌شماری دارد.
درواقع کدام داوری می‌تواند چنین تأثیری در روند یک بازی ایفا کند که اجازه ندهد حتی یک کار ترکیبی در طی ۹۵ دقیقه از سوی هیچ‌کدام از تیم‌ها مشاهده نشود. این در حالی است که فرهاد مجیدی از ابتدا اتمام‌حجت می‌کند که صرفاً به سؤالاتی جواب می‌دهد که درخصوص دقیقه ۸۶ دیدار و اشتباهی که به‌زعم او نتیجه بازی را تحت تأثیر قرار داد! و از طرفی یحیی گل محمدی نیز با اشاره به گرفتن دو خطا در اواسط نیمه اول معتقد است داور با همان تصمیمات روند بازی را به سود تیم حریف تغییر داد!!
تقریباً دیگر بخش اعظم صحبت‌های همه مربیان را بعد از بازی می‌توان حدس زد، بدون اینکه بخواهند کوچک‌ترین اشاره‌ای به شکل بازی و اتفاقات فنی که در جریان دیدار رخ داده است داشته باشند.
در لیگ بیست یکم بیشتر از هر فصلی شاهد آن هستیم که پیش از آغاز بازی و بلافاصله پس از مشخص شدن تیم داوری، باشگاه‌ها با انتشار بیانیه‌های جورواجور و ساختن کلیپ‌هایی از اشتباهات آن داور در طی ۵ سال گذشته، نسبت به انتخاب او، شروع به اعتراض می‌کنند و از کمیته داوران درخواست دارند داور بازی را تغییر دهند و در کل باید گفت در فاصله یک روز مانده تا شروع بازی، همه‌چیز تحت شعاع قضاوت داوران قرار می‌گیرد.
درواقع چطور می‌توانیم، با به راه انداختن این سطح از هجمه‌ها و چنین جو مسمومی، انتظار داشته باشیم داورِ بازی بدون در اختیار داشتن حتی کمترین تجهیزات روز داوری، یک روز بدون اشتباه را پشت سر بگذارد؟ که اگر موفق به این کار شود انصافاً کار شاقی را انجام داده است.
به‌هیچ‌وجه قصد توجیه اشتباهات داوران را نداریم، چراکه در طی این ۷ هفته‌ای که پشت سر گذاشتیم صادقانه باید اقرار کنیم شاهد تصمیمات عجیبی از سوی داوران بودیم، تصمیماتی که با هیچ متر و معیار نمی‌توان توجیهی برای سهوی بودن آن قائل شویم اما در این مطلب موضوع بحثمان چیزی دیگری است.
فوتبال روز دنیا چند سالی است که به تکنولوژی VAR و GOAL LINE مجهز شده است، اما اگر به صحبت‌های سرمربیان بزرگ دنیا پیش از ورود این تجهیزات هم رجوع کنیم، می‌بینیم که حجم اعتراضات در مقام مقایسه با فوتبال خودمان بسیار کمتر است. مربیان حرفه‌ای سعی می‌کنند پیش از هر چیزی درخصوص مسائل تخصصی و اموری که وظایفش بر عهده خودشان است صحبت کنند و اگر اعتراضی هم وجود دارد به شکل نامحسوسی به آن اشاره کنند.
بزرگ‌ترین اشتباه تاریخ داوری که شاید پیش از ورود تکنولوژی‌ها در ذهن اکثر علاقه‌مندان به فوتبال وجود داشته باشد برمی‌گردد به شوت فرانکی لمپارد در مرحله یک‌هشتم نهایی رقابت‌های جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی که باوجود عبور واضح توپ از خط، داور دیدار دستور به ادامه بازی داد و انگلستان توسط دشمن قسم‌خورده‌اش آلمان از معتبرترین تورنمنت فوتبال حذف شد.
اما واکنش “فابیو کاپلو” درخصوص آن صحنه را بخوانید:
“در ماه فوریه یک کنفرانس در سالت لیک سیتی تدارک دیده شده بود: یک ساعت صرف صحبت کردن در مورد توپ و ۴۵ دقیقه صرف حرف زدن درباره داوری شد. آن‌ها می‌گفتند همه‌چیز به بهترین نحو مهیا شده است. من به رئیس کمیته داوران گفتم: «چرا پشت دروازه از داور پنجم استفاده نکنیم؟» او گفت: «نه، ما تصمیممان را گرفته‌ایم…» گفته بودم چنین چیزی پیش می‌آید. ما دو سال تلاش کردیم و به خاطر اشتباه فردی دیگر، باید به خانه برمی‌گشتیم. فقط به خاطر اینکه کسی را پشت دروازه قرار ندادند. من در ماه فوریه نسبت به این مسئله هشدار داده بودم.”
این واکنش به یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات داوری بود، نه کسی متهم شد، و نه دستی پشت پرده قرار داشت و نه قسمی به کسی داده شد.
در ادامه کاپلو دلیل شکست انگلستان را بیشتر متوجه تعداد بی‌اندازه بازی‌ها در لیگ انگلیس اشاره می‌کند، ضمن اینکه می‌پذیرد خودش نیز اشتباهاتی در اَرنج تیم مرتکب شده است:
“مشکل انگلیس این است که بازیکنان با خستگی راهی تورنمنت‌ها می‌شوند. در ماه‌های سپتامبر، اکتبر و نوامبر ما هیچ مشکلی برای بازی کردن با بهترین تیم‌های دنیا نداشتیم. مشکلات در مارس، آوریل و ژوئن پیش می‌آمدند. به نظرم این به فیزیکی بودن رقابت‌ها برمی‌گردد. بازیکنان در سطح باشگاهی بازی‌های زیادی انجام می‌دهند و فرهنگ رایج هم بر این اساس است که: بجنگ، بجنگ، بجنگ، حتی اگر چهار گل عقب هستی، دست از تلاش بر ندار. من این روحیه را دوست داشتم.”
چه خوب بود که اگر مربیان ما نیز در اقدامی مشترک، رنسانسی را در محتوای صحبت‌های خود در نشست‌های خبری ایجاد کنند و سعی کنند هر چه می‌توانند در ارتباط با مسائل داوری کمتر اظهارنظر کنند که اگر این مهم انجام شود در کمترین زمان ممکن خودشان نمود مثبت آن را در شکل قضاوت داوران خواهند دید و از منافع آن بهره‌مند خواهند شد.
اگرچه ما می‌پذیریم روند تغییرات مربیان در ایران به‌واسطه تبعات بی‌حدواندازه و افراط‌گرایانه شکست آن‌قدر زیاد است که بعضی از مربیان مجبورند علی‌رغم میل باطنی، سعی کنند اشتباهاتشان را بیشتر متوجه دیگران کنند و تا آنجا که می‌توانند به حضورشان در تیمی که در اختیار دارند و برای آن زحمت کشیده‌اند ادامه دهند و در این مجال شاید هیچ دیواری کوتاه‌تر از داوران پیدا نمی‌شود.
امیدواریم این رویه غلط که کم‌کم در حال ریشه دواندن در فوتبال ایران است با یک اقدام مشترک لااقل حجم آن کمتر شود، چراکه متأسفانه باید گفت کسانی که به‌درستی در ارتباط با مسئله داوری صحبتی انجام نمی‌دهند و برخلاف جهت آب شنا می‌کنند از سوی مدیران باشگاه تحت‌فشار قرار می‌گیرند تا از این کارزار عقب نمانند.
نویسنده: کیاوش عزیزی
لیگ بیست و یکم ازلحاظ سطح اعتراضات به داوری وارد فصل جدیدی شده است، بطوریکه بخش اعظمی از نشست‌های خبری پس از بازی به اعتراضات داوری اختصاص پیدا می‌کند.