تایتانیک؛ داستان یک کشتی که در اولین سفرش غرق شد

کشتی تایتانیک در زمان خود یکی از بزرگترین کشتی‌های اقیانوس‌پیما بود که در اولین سفر خود از انگلیس به آمریکا غرق شد.

کشتی تایتانیک یکی از بزرگ‌ترین و مجهزترین کشتی‌های مسافربری اقیانوس‌پیما در زمان خود بود که در اولین سفر خود غرق شد. این کشتی مجلل در قسمت درجه یک امکاناتی همچون باشگاه، استخر و آسانسور داشت و در بخش‌های دیگر نیز به جهت تجهیزات، نسبت به سایر کشتی‌های هم‌رده آن زمان لوکس‌تر و راحت‌تر طراحی شده بود. 

تایتانیک پیش از برخورد با یخ و غرق شدن به دفعات هشدارهایی از کشتی‌های اطراف دریافت کرد. با کجارو همراه باشید تا با کشتی تایتانیک و سرنوشت آن بیشتر آشنا شوید. 

همه آنچه که باید درباره کشتی تایتانیک بدانید:تاریخچه و ساخت کشتی تایتانیکداستان کشتی تایتانیککشتی تایتانیک چگونه غرق شد؟چرا لاشه کشتی تایتانیک از آب خارج نمی‌شود؟دانستنی‌ها و ناگفته‌های کشتی تایتانیکتاریخچه و ساخت کشتی تایتانیک

منبع:history.com

کشتی تایتانیک، کشتی مسافربری بریتانیایی مجللی بود که به «آر ام اس تایتانیک» (RMS) نیز شهرت داشت. RMS مخفف عبارت Royal Mail Ship به معنی «کشتی پست سلطنتی» است و به‌عنوان پیشوند برای کشتی‌هایی مورد استفاده قرار می‌گیرد که با پست سلطتنی بریتانیا برای حمل نامه قرارداد دارند. کشتی‌هایی که چنین پیشوندی به آن‌ها داده می‌شود، می‌توانند پرچم یا نشان تاج پست سلطنتی را نصب کنند. 

در ابتدای دهه ۱۹۰۰ میلادی جابه‌جایی مسافران به دو سمت اقیانوس اطلس (transatlantic) تجارتی بسیار سودآور بود و شرکت‌های کشتی‌رانی برای انتقال مسافران و مهاجران ثروتمند رقابت می‌کردند. وایت استار (White Star) و کانارد (Cunard) از شرکت‌های اصلی و مطرح در میلان خطوط کشتی‌رانی آن زمان بودند. این دو شرکت مسافربری روی سرعت کشتی‌های اقیانوس‌پیمای خود رقابت سختی داشتند و هر دو در طی سال‌های بعد موفق به ثبت رکورد جدیدی در مدت عبور از اقیانوس اطلس شدند.

در تابستان ۱۹۰۷ میلادی شرکت کانارد با معرفی کشتی مورتانیا (Mauretania) سهم خود را از تجارت جابه‌جایی مسافران افزایش داد؛ این کشتی بالاترین میانگین سرعت عبور از اقیانوس اطلس را به ثبت رساند و این رکورد تا ۲۲ سال بدون هیچ رقیبی باقی‌ماند. کشتی لوزیتانیا (Lusitania) نیز در همان سال معرفی شد و به‌واسطه طراحی ویژه‌ای که داشت، مورد توجه قرار گرفت؛ اما متاسفانه سرنوشت خوبی در انتظار آن نبود. نیروهای آلمانی در هفت می سال ۱۹۱۵ میلادی در طی جنگ جهانی اول به کشتی لوزیتانیا حمله کردند و ۱۲۰۰ نفر از ۱۹۵۹ سرنشین آن طی این حمله کشته شدند. این اتفاق نقطه عطفی برای ورود آمریکا به جنگ بود.

منبع:history.com

ویلیام پری (William Perry)، مدیر شرکت کشتی‌سازی «هارلند اند ولف» (shipbuilding firm Harland and Wolff) در بلفاست ایرلند بود. او با «جوزف بروس اسمای» (Joseph Bruce Ismay) رئیس وایت استار ملاقاتی تنظیم کرد. آن‌ها در طی این دیدار تصمیم گرفتند تا کشتی‌های مسافربری جدیدی را طراحی کنند. تمایز این کشتی‌ها با مدل‌های پیشین در راحتی آن‌ها بود. کشتی‌های جدید شاید سرعت بالایی نداشتند؛ اما قرار بود استانداردهای بالاتری برای رفاه مسافران داشته باشند. در طی این تصمیمات ساخت سه کشتی به نام‌های المپیک (Olympic)، بریتانیک (The Britannic) و تایتانیک (The Titanic) برنامه‌ریزی شد. 

دو کشتی المپیک و تایتانیک خواهر بودند و توسط توماس اندروز طراحی شدند

در ۳۱ مارس ۱۹۰۹ میلادی، سه ماه پس از آغاز  ساخت کشتی المپیک، ساخت کشتی تایتانیک هم آغاز شد. این دو کشتی در یک چهارچوب و نزدیک به هم ساخته شدند و به‌راحتی می‌شد اندازه بی‌سابقه و بزرگ آن‌ها را دید. دو کشتی المپیک و تایتانیک خواهر بودند و در شرکت هارلند و ولف توسط شخصی به نام «توماس اندروز» (Thomas Andrwes) طراحی شده بودند. 

در کشتی تایتانیک علاوه بر تزیینات ظاهری، یک سالن غذاخوری بزرگ و مجلل، یک باشگاه مجهز، چهار آسانسور و یک استخر نیز برا قسمت درجه یک در نظر گرفته شده بود. کابین‌های درجه دو این کشتی به جهت کیفیت با بخش‌های درجه یک سایر کشتی‌های مسافربری برابری می‌کرد و امکانات قسمت درجه سه آن کمی ضعیف‌تر بود؛ اما همچنان فضایی راحت در اختیار مسافران قرار می‌داد. 

منبع: britannica

بسیاری بر این باور بودند که کشتی تایتانیک هرگز غرق نخواهد شد

در طراحی کشتی تایتانیک برای برقراری ایمنی، ۱۶ محفظه در نظر گرفته شده بود. این محفظه‌ها دریچه‌هایی داشتند که از پل فرماندهی کشتی بسته می‌شدند و زمان آسیب دیدن و شکستن بدنه می‌توانستند آب وارد شده به کشتی را مهار کنند. سازندگان تایتانیک مدعی بودند که اگر چهار محفظه از آب پر شوند، هیچ تاثیری بر شناوری کشتی نخواهند داشت. بر این اساس بسیاری بر این باور بودند که تایتانیک غرق نشدنی است. تصور بر این بود که محفظه‌ها ضدآب هستند و آبی از آن‌ها به داخل کشتی نفوذ نخواهد کرد؛ اما بعدتر مشخص شد که دیواره‌های اطراف دریچه‌ها ضدآب نبودند. 

تلاش بی‌وقفه تا دو سال برای ساخت کشتی تایتانیک ادامه داشت تا اینکه کار ساخت کشتی به اتمام رسید و ۱۰۰,۰۰۰ نفر در مراسم معرفی آن در اسکله رود لاگان (River Lagan) بلفاست شرکت کردند. این مراسم کمتر از یک دقیقه طول کشید و طی آن کشتی تایتانیک روی آب شناور شد. کشتی به آب انداخته شد و پس از تکمیل بدنه تایتانیک در ۳۱ مه ۱۹۱۱ میلادی، ماشین‌آالات مورد نیاز در آن بارگیری و تجهیز فضای داخلی آن آغاز شد. 

تلاش بی‌وقفه تا دو سال برای ساخت کشتی تایتانیک ادامه داشت تا اینکه کار ساعت کشتی به اتمام رسید و و ۱۰۰,۰۰۰ نفر در مراسم معرفی آن در اسکله رود لاگان (River Lagan) بلفاست شرکت کردند. این مراسم کمتر از یک دقیقه طول کشید و طی آن کشتی تایتانیک به آب انداخته شد. پس از تکمیل بدنه آن در ۳۱ مه ۱۹۱۱ میلادی، ماشین‌آالات مورد نیاز در آن بارگیری و تجهیز فضای داخلی آن آغاز شد.

منبع: britannica

هزاران کارگر به‌مدت یک سال برای ساخت عرشه و فضاهای داخلی تایتانیک فعالیت کردند و ۲۹ دیگ بخار برای راه‌اندازی دو موتور این کشتی نصب شد. پس از نخستین سفر المپیک در آوریل ۱۹۱۲ میلادی، جزئیاتی در طراحی تایتانیک تغییر کرد؛ یک سال بعد در ابتدای آوریل ۱۹۱۲ میلادی این کشتی آزمایش‌های دریایی خود را انجام داد و آماده سفر شد. 

زمانی که تایتانیک آماده اولین سفر خود بود، یکی از بزرگ‌ترین و مجلل‌ترین کشتی‌های جهان محسوب می‌شد. این کشتی می‌توانست وزنی معادل ۴۶,۳۲۸ تن را حمل کند و در صورت بارگیری، کشتی در حدود ۵۲,۰۰۰ تن وزن داشت. تایتانیک دارای ۲۶۹ متر طول بود و عریض‌ترین نقطه آن ۲۸/۲ متر بود.

داستان کشتی تایتانیک

منبع: britannica

در ۱۰ آوریل ۱۹۱۲ میلادی کشتی تایتانیک نخستین سفر خود را از شهر ساوت همپتون انگلستان به شهر نیویورک در‌ آمریکا آغاز کرد. این کشتی به واسطه امکانات تجملی خود به «میلیونر ویژه» معروف شده بود و ناخدای آن نیز «ادوارد جان اسمیت» (Edward John Smith) به‌دلیل برخورداری از محبوبیت بالا در میان مسافران ثروتمند، به کاپیتان میلیونر شهرت داشت.

در نخستین سفر کشتی تایتانیک اشخاص مشهوری همچون «بنجامین گوگنهایم» (Benjamin Guggenheim)، تاجر آمریکایی، «ویلیام توماس استید» (William Thomas Stead)، روزنامه‌نگار بریتانیایی و ایسیدور استراوس (Isidor Straus)، مالک فروشگاه‌های بزرگ میسی به‌همراه همسرش «ایدا» (Ida) نیز حضور داشتند. علاوه بر این افراد، طراح کشتی «توماس اندروز» و مدیر شرکت وایت استار «جوزف اسمای» نیز در این سفر بودند. 

کشتی تایتانیک در مسیر حرکت خود به‌سمت نیویورک در بندر شربرگ (Cherbourg) فرانسه توقف کرد. با توجه به کوچک بودن فضای اسکله امکان کناره‌گیری کامل کشتی نبود و مسافران باید از روی مسیر باریکی به کشتی رفت‌وآمد می‌کردند. در طی این توقف «جان جیکوب آستور» (John Jacob Astor) به‌همراه همسر باردارش «مادلین» (Madeleine)، «مالی براون» (Molly Brown) و تعدای مسافر دیگر سوار شدند و پس از حدود دو ساعت کشتی مسیر خود را ادامه داد. در صبح روز ۱۱ آوریل تایتانیک در آخرین توقف برنامه‌ریزی شده خود در اروپا، در «کویینز تاون» نیوزلند لنگر انداخت و در حدود ساعت ۱۳:۳۰ دقیقه همان روز با ۲,۲۰۰ سرنشین که ۱۳۰۰ نفر آن‌ها مسافر بودند، به‌سمت نیویورک حرکت کرد. 

منبع: britannica

در طول مسیر اپراتورهای رادیو بی‌سیم تایتانیک هشدارهایی درباره کوه یخ دریافت و آن‌ها را به کاپیتان و پل فرماندهی منتقل می‌کردند. این اپراتورها جک فیلیپس (Jack Phillips) و هارولد براید (Harold Bride) بودند که برای شرکت «مارکونی» (Marconi Company) کار می‌کردند و وظیفه اصلی  آن‌ها انتقال پیام‌های مسافران بود.

در غروب روز ۱۴ آوریل، کاپیتان اسمیت با توجه به دریافت هشدار کوه یخ مسیر حرکت کشتی را به جنوب تغییر داد؛ اما کشتی با سرعت ۱۱٫۳ متر بر ثانیه (۲۲ گره) در مسیر جدید در حرکت بود. در ساعت ۰۹:۴۰ دقیقه شب، کشتی بخار «مسابا» (Mesaba) مجددا هشداری مبنی بر وجود یخ به تایتانیک ارسال کرد؛ اما متاسفانه هیچ پیامی به پل فرماندهی منتقل نشد. در ساعت ۱۰:۵۵ دقیقه شب، کشتی لیلاند (Leyland) که در نزدیکی آن‌ها بود، پیام دیگری به تایتانیک مخابره کرد و طی آن از توقف خود به‌دلیل محاصره شدن با کوه‌های یخ خبر داد. این کشتی به ایالت کالیفرنیا تعلق داشت. جک فیلیپس که پیام مسافران را مدیریت می‌کرد، اپراتور کشتی لیلاند را به خاطر قطع صحبت‌های خودش سرزنش کرد و درباره این پیام نیز به پل فرماندهی اطلاعی نداد. 

طبق اسناد موجود، تایتانیک تا پیش از برخورد با یخ‌های شناور، ۶ پیام اخطار از کشتی‌های اطراف دریافت کرد؛ اما خرابی مجموعه رادیویی در روز قبل و انباشت پیام‌های مسافران، منجر به بی‌توجهی اپراتورها به این پیام‌ها شد. 

کشتی تایتانیک چگونه غرق شد؟

منبع:britannica

دو مراقب به نام‌های فردیریک فلیت (Frederick Fleet) و رجینالد لی (Reginald Lee) که دیده‌بان‌های دکل تایتانیک بودند به‌دلیل شرایط آرام اقیانوس، موفق به تشخیص کوه‌های یخ نشدند؛ وقتی که اقیانوس در وضعیت آرامی قرار دارد، موج در پای کوه‌های یخ نمی‌شکند و احتمال دیدن آن‌ها از فواصل دور سخت‌تر می‌شود. علاوه بر این، گزارش‌ها حاکی از آن است که در آن ساعت، دوربین دو چشمی نیز در دیده‌بانی دکل تایتانیک موجود نبود. آن‌ها در ساعت ۱۱:۴۰ دقیقه شب در حدود ۷۴۰ کیلومتری جنوب نیوفانلند، کوه یخی را مشاهده کردند و به پل فرماندهی خبر دادند. افسر اول کشتی ویلیام مرداک (William Murdoch) دستور «هارد-آ-ستاربرد» (hard-a-starboard) داد. در طی این دستور کشتی باید به‌سمت چپ برمی‌گشت و موتورها معکوس کار می‌کردند. 

تایتانیک شروع به حرکت در جهت مخالف کرد؛ اما فاصله آن تا کوه یخی کم و سرعتش زیاد بود؛ به همین دلیل سمت راست کشتی به کوه یخ برخورد کرد و در امتداد آن خراشیده شد. در طی این برخورد حداقل پنج محفظه در سینه کشتی آسیب دید و از آب پر شد.

آسیب کشتی تایتانیک توسط طراح آن توماس اندروز ارزیابی شد. او به این نتیجه رسید که با پر شدن محفظه‌های جلوی کشتی، سینه آن به داخل اقیانوس فرو می‌رود و آب از طریق محفظه‌های آسیب دیده به بقیه بخش‌های کشتی نفوذ خواهد کرد. حرکت کشتی در جهت مخالف منجر شده بود تا کشتی با سرعت کمتری نسبت به قبل حرکت کند و زمان کافی برای عبور از کنار کوه یخ را نداشته باشد. در تحقیقات بعدی مشخص شد که اگر کشتی از روبه‌رو به کوه یخ برخورد می‌کرد، احتمالا آسیب کمتری می‌دید و غرق نمی‌شد.

کاپیتان اسمیت پس از برخورد با کوه یخ دستور داد تا برای دریافت کمک سیگنال‌های متعددی به کشتی‌های اطراف فرستاده شود. یکی از این سیگنال‌ها در ساعت ۱۲:۲۰ دقیقه صبح روز ۱۵ آوریل به «کارپاتیا» (Carpathia) رسید و این کشتی به‌سمت آن‌ها حرکت کرد. با این حال کارپاتیا در زمان دریافت این سیگنال ۱۰۷ کیلومتر از تایتانیک دور بود و بیش از سه ساعت طول کشید تا به آن برسد. کشتی‌های دیگری همچون المپیک نیز پیام آن‌ها را دریافت کردند؛ اما از تایتانیک فاصله داشتند. متاسفانه بی‌سیم کشتی کالیفرنیایی‌ که در نزدیکی آن‌ها در لنگر بود، سیگنالی دریافت نمی‌کرد.

منبع:britannica

پس از تلاش برای تماس با کشتی‌های مجاور، قایق‌های نجات به آب انداخته شدند تا زنان و کودکان را به مکانی امن منتقل کنند. متاسفانه تعداد قایق‌های نجات تعبیه شده برای کشتی تایتانیک ۲۰ عدد بود که فقط می‌توانست ۱۱۷۸ نفر را جابه‌جا کند. علاوه بر این، خدمه به داویت‌های کشتی (لنگرکش‌ها) برای تحمل وزن قایق‌ها اعتمادی نداشتند، بنابراین آن‌ها را با ظرفیت بسیار کمتری به آب انداختند. 

کشتی تایتانیک تمرین برنامه‌ریزی شده قایق نجات خود را در اوایل همان روز لغو کرده بود و به همین جهت خدمه کشتی از آزمایش داویت‌ها در بلفاست بی‌خبر بودند. نخستین قایق نجاتی که تایتانیک را ترک کرد، با وجود ۶۵ نفر ظرفیت، تنها ۲۷ نفر را از کشتی خارج کرد. بسیاری از مسافران فکر می‌کردند در کشتی نسبت به آن قایق‌های کوچک امنیت بیشتری دارند و تنها زمانی که شرایط رو به وخامت گذاشت، سوار قایق‌های نجات شدند. درمجموع تنها ۷۰۵ نفر توسط قایق‌های نجات از این کشتی خارج شدند. 

تا ساعت حدود ۰۱:۰۰ بامداد آب تا پلکان بزرگ (عرشه E) رسیده بود. در همان زمان برخی از مردان برای نجات جان خود قصد داشتند سوار قایق نجات شماره ۱۴ شوند؛ اما افسر پنجم «هارولد لو» (Harold Lowe) با سه بار شلیک هوایی، آن‌ها را متوقف ساخت. تماس‌های اپراتور تایتانیک، فیلیپس، در این ساعت‌ها بسیار پریشان بود. او در آخرین پیام‌های خود اشاره کرد که کشتی مدت زیادی دوام نخواهد آورد. 

کشتی تایتانیک  به‌دلیل فشارهای وارده به قسمت میانی به دو نیم تقسیم شد و قسمت جلویی کشتی در کمتر از ۶ دقیقه با سرعت ۴۸ کیلومتر بر ساعت به‌سمت کف اقیانوس رفت

کشتی تایتانیک به‌تدریج در حالت عمودی قرار گرفت تا جایی که در ساعت ۰۲:۰۰  صبح سینه کشتی کاملا در آب فرو رفته بود و ملخ‌های عقب کشتی در بالای سطح آب قرار داشتند. در این وضعیت فشار زیادی به قسمت‌ها میانی کشتی وارد می‌شد. در در همان زمان کاپیتان اسمیت خدمه کشتی را آزاد اعلام کرد و بعد از آن هرگز دیده نشد. 

کشتی تایتانیک در ساعت ۰۲:۱۸ بامداد به‌دلیل فشارهای وارده به قسمت میانی به دو نیم تقسیم شد و قسمت جلویی کشتی در کمتر از ۶ دقیقه با سرعت ۴۸ کیلومتر بر ساعت به‌سمت کف اقیانوس رفت. عقب کشتی برای چند لحظه به حالت عمودی ایستاد و در ساعت ۰۲:۲۰ ناپدید شد. طبق گفته‌ها به‌دلیل فشار آب و وجود هوا این بخش کشتی پیش از غرق شدن، با انفجاری از بین رفت. 

کشتی کارپاتیا در حدود ساعت ۰۳:۳۰ صبح، یک ساعت پس از غرق شدن تایتانیک به منطقه رسید. قایق نجات شماره دو اولین قایقی بود که به این کشتی نزدیک شد. طی چند ساعت کارپاتیا همه بازماندگان را به فضای امنی منتقل کرد و اسمای رئیس وایت استار در طی پیامی خطاب به دفتر این شرکت نوشت:

با تأسف عمیق به شما خبر می‌دهم که تایتانیک امروز صبح پانزده آوریل پس از برخورد کوه یخ غرق شد و زندگی‌های بسیاری از بین رفت. جزئیات بیشتر بعدا.

کشتی کارپاتیا به‌همراه بازماندگان تایتانیک کمی قبل از ساعت ۰۹:۰۰ صبح در ۱۸ آوریل به نیویورک وارد شد. 

چرا لاشه کشتی تایتانیک از آب خارج نمی‌شود؟دانلود ویدیو ۳۶۰

چند روز پس از غرق شدن کشتی تایتانیک گفت‌وگو‌هایی درباره یافتن آن صورت گرفت؛ اما با توجه به محدودیت‌های تکنولوژی تلاش‌ها تا نیمه دوم قرن بیستم بی‌ثمر ماند. در آگوست ۱۹۸۵ میلادی کشتی تحقیقاتی «آروی کنور» (Knorr) آمریکایی به رهبری «رابرت بالارد» (Robert Ballard)، محقق آمریکایی فرانسوی، سفر اکتشافی خود را آغاز کرد. این جست‌وجو بیشتر با هدف آزمایش زیردریایی «آرگو» (Argo) بود. این زیردریایی پنج متری به دوربین کنترل از راه دور مجهز بود و تصاویر را به‌صورت زنده منتقل می‌کرد. 

زیردریایی آرگو در حدود ۴,۰۰۰ متر به اعماق اقیانوس اطلس فرستاده شد و در یک سپتامبر ۱۹۸۵ میلادی ویدیویی را به کشتی کنور ارسال کرد که حاوی اولین تصاویر از دیگ‌های بخار غول پیکر تایتانیک بود. ویدیوهای بعدی نشان می‌داد که این کشتی به‌صورت عمودی و در دو قسمت در کف اقیانوس اطلس قرار گرفته است. بخش عقبی کشتی به‌شدت آسیب دیده بود. دانشمندان در طی تحقیقات به این نتیجه رسیدند که میکروارگانسیم‌های آهن‌خوار در حال تجزیه لاشه آن هستند و این غول غرق‌شده به‌تدریج از میان خواهد رفت. 

راهکارهای متعددی برای خروج کشتی تایتانیک از داخل اقیانوس اطلس پیشنهاد شد؛ اما به‌دلیل محدودیت و آسیب‌پذیری آن امکان‌پذیر نبودند. در سال ۲۰۱۲ میلادی بعد از گذشت صد سال، بقایای این کشتی جزو مفاد کنوانسیون حفاظت از میراث فرهنگی زیر آب شد و تخریب، فروش و سرقت اشیای پیدا شده در محل غرق شدن آن ممنوع شد. 

دانستنی‌ها و ناگفته‌های کشتی تایتانیک

منبع: britannica

۱. گروه نوازندگان کشتی تایتانیک

در حالی که مسافران در انتظار ورود به قایق‌های نجات تایتانیک بودند، نوازندگان که تا پیش از این در سالن‌های درجه یک این کشتی می‌نواختند به روی عرشه رفتند و شروع به نواختن کردند. در مورد مدت زمان اجرای آن‌ها اطلاعات دقیقی وجود ندارد. بر طبق برخی منابع آن‌ها مدت کوتاهی قبل از غرق شدن کشتی مشغول نواختن شدند. در مورد آخرین آهنگی که توسط نوازندگان اجرا شده اطلاعات مختلفی وجود دارد و بعضی این آهنگ را «نزدیک‌تر به تو ای خدا» می‌دانند. هیچ‌کدام از نوازندگان کشتی تایتانیک از غرق شدن نجات پیدا نکردند. ویولن رهبر گروه نوازندگان «والاس هنری هارتلی» (Wallace Henry Hartley) در سال ۲۰۱۳ میلادی به قیمت ۱٫۷ میلیون دلار فروخته شد. 

۲. سرمازدگی

بسیاری از مسافران کشتی که از ترس خود را به آب انداخته بودند، بر اثر سرمازدگی جان خود را از دست دادند. حدود یک ساعت بعد از حادثه، کشتی کارپاتیا رسید؛ ولی تمام مسافران در آب، در کمتر از ۱۵ تا ۳۰ دقیقه دچار ایست قلبی ناشی از سرما شده بودند. برخی از قایق‌های نجات نیز به عقب برگشتند تا افراد داخل آب را نجات دهند؛ اما به موقع به آن‌ها نرسیدند. 

۳. مسافران بخش درجه سه کشتی تایتانیک

بیشترین کشته‌شدگان کشتی از میان خدمه آن و در حدود ۷۰۰ نفر بودند. بعد از آن بیشترین آمار، مربوط به مسافران بخش درجه سه کشتی است که از میان ۷۱۰ نفر تنها ۱۷۴ نفر نجات پیدا کردند. 

برخی مدعی بودند که از سوار شدن مسافران بخش درجه سه کشتی تایتانیک به قایق‌های نجات ممانعت شده است؛ اما بعدها این موضوع تکذیب شد؛ چراکه زنگ هشدار عمومی توسط کاپیتان اسمیت با تاخیر به صدا درآمد. به همین جهت بسیاری از مسافران این بخش دیر متوجه شرایط وخیم کشتی شدند و زمان بیشتری طول کشید تا از بخش‌های پایین کشتی (درجه سه) خود را به عرشه و قایق‌های نجات برسانند. از طرفی بسیاری از زنان از رها کردن همسر و پسران خود امتناع کردند. 

۴. قهرمانان کشتی تایتانیک 

اگرچه بسیاری از کشته‌شدگان کشتی تایتانیک از مسافران درجه سه بودند؛ بسیاری از ثروتمندان و افراد برجسته نیز اعضایی از خانواده خود را از دست دادند. تجملات کشتی تایتانیک و مرگ افراد مشهور تراژدی غرق شدن این کشتی را در نگاه مردم بزرگ‌تر کرد. افسانه‌های متعددی در مورد افرادی شکل گرفت که جان خود را از دست داده یا نجات پیدا کرده بودند. مطبوعات از برخی از آن‌ها همچون مولی براون (Molly Brown) که فرماندهی یکی از قایق‌های نجات را بر عهده داشت و کاپیتان آرتور هنری روسترون از کارپاتیا، به‌عنوان قهرمان یاد کردند و افرادی همچون اسمای که برای خود جایی در قایق‌های نجات پیدا کردند، مورد سرزنش و توهین قرار گرفتند. 

۵. تحقیقات بعد از حادثه، مصاحبه با ۸۰ نفر

منبع: britannica

آمریکا در تاریخ ۱۹ آوریل تا ۲۵ مه ۱۹۱۲ میلادی تحقیقاتی گسترده‌ای را با مدیریت «سناتور ویلیام آلدن اسمیت» (Sen. William Alden Smith) انجام داد. در طی این تحقیقات با بیش از ۸۰ نفر مصاحبه شد که در میان آن‌ها افسر دوم، «چارلز لایتولر» (Charles Lightoller)، ارشدترین افسر باقی‌مانده کشتی تایتانیک نیز بود. او در مصاحبه خود از کاپیتان اسمیت و اقدامات او همچون عدم کاهش سرعت کشتی دفاع کرد. بسیاری از مسافران به سردرگمی و عدم اخطار عمومی در کشتی شهادت دادند و بر بی‌اطلاعی بخش زیادی از سرنشین‌ها و خدمه از وضعیت تاکید داشتند.

۶. نزدیک‌ترین کشتی به تایتانیک

دقیق‌ترین شهادت بعد از حادثه تایتانیک مربوط به خدمه کشتی کالیفرنیایی بود که در فاصله ۳۷ کیلومتری آن‌ها قرار داشت. آن‌ها از فاصله دور کشتی را می‌دیدند؛ اما کشتی آن‌قدر کوچک به نظر می‌رسید که تصور نمی کردند، تایتانیک باشد.

خدمه کالیفرنیایی‌ تلاش کردند که با چراغ مورس با کشتی روبه‌روی خود ارتباط برقرار کنند؛ اما ناموفق بودند و به کاپیتان خود «استنلی لرد» (Stanley Lord) اطلاع دادند؛ هرچند او دستوری برای روشن کردن بی‌سیم کشتی صادر نکرد و از خدمه خواست تا همچنان برای ارتباط‌گیری از چراغ مورس استفاده کنند. طبق گزارش‌ها، آن‌ها ساعت ۰۲:۰۰ صبح از کشتی تایتانیک دور شده بودند. 

۷. مقصر اصلی

در پایان تحقیقات آمریکا، هیئت تجارت بریتانیا به‌دلیل سهل‌انگاری در توجه به مقررات و بازرسی عجولانه مقصر شناخته شد. دلایل دیگری نیز از سوی محققان مطرح شد. آن‌ها کاپیتان اسمیت را به‌دلیل عدم کاهش سرعت کشتی پس از دریافت هشدار یخ مقصر شناختند. تیم تحقیقاتی ایالات متحده در بخش مهمی از تحقیقات خود کشتی کالیفرنیایی و عملکرد نامناسب کاپیتان لرد را نیز مورد انتقاد شدید قرار داد. 

منبع: britannica

کشتی تایتانیک سرنوشت عجیبی را پشت سر گذاشت و در سال ۱۹۷۷ میلادی یکی از مطرح‌ترین فیلم‌های داستانی تاریخ سینما بر اساس آن ساخته شد. شما نیز دانسته‌های خود درباره این کشتی را با کجارو و مخاطبان آن به اشتراک بگذارید. 

پرسش‌های متداولکشتی تایتانیک در چه سالی ساخته شد؟۱۹۰۹ میلادیتایتانیک چند سرنشین داشت؟۲۲۰۰ نفرعلت غرق شدن تایتانیک چه بود؟برخورد با کوه یخچند نفر در حادثه غرق شدن کشتی تایتانیک کشته شدند؟۱۵۱۴ نفر

منبع عکس کاور: britannica