وقتی لیگ برتر ایران توپ هم ندارد (گزارش)
به گزارش “ورزش سه”، لیگ برتر ایران دومین دهه از عمر خود را سال گذشته پشت سر گذاشت و اینک در لیگ بیست و یکم قرار داریم. این بیست و یک سال در یک چشم به هم زدن سپری شد. آن اوایل بعضی ها هنوز در حال و هوای لیگ آزادگان باقی مانده بودند و واژه “لیگ برتر” زمان برد تا در دهان اهالی فوتبال چرخید. البته این افراد حق هم داشتند، تغییر اسم برای برتر شدن کافی نبود و شرایط همان شرایط قبل بود!
۲۱ سال گذشت اما همه چیز همان است!
بعد از گذشت ۲۱ سال هنوز اکثر تیم های حاضر در لیگ برتر ایران ساختاری حرفه ای ندارند؛ همین چند روز پیش بود که عدم صدور مجوز حرفه ای برای استقلال و پرسپولیس، مثل هر سال هواداران این تیم را تا مرز سکته برد و در نهایت همه چیز به اصطلاح حل شد؛ در حالی که هنوز استقلال و پرسپولیس دولتی هستند، ورزشگاه اختصاصی ندارند، منبع درآمد مشخصی نداشته و حساب دخل و خرج شان زمین تا آسمان فرق دارد و… این مشکلات البته منحصر به استقلال و پرسپولیس نیست.
وقتی توان رقابت در آسیا را هم از دست می دهیم
فوتبال باشگاهی در ایران هنوز ضعف های سال های گذشته را با خود دارد؛ ضعف هایی که باید در همان سال های نخست لیگ برتر رفع می شد اما هر سال به آنها افزوده شد به جای اینکه کاسته شود! در حال حاضر تیم هایی که زمین اختصاصی بازی و تمرین داشته باشند انگشت شمارند؛ گاف های مدیریتی و پرونده های کمرشکن مالی، پنجره های بسته نقل و انتقالاتی، ترانسفرهای خارج از عرف، کیفیت ناامید کننده چمن ها و… شرایط را به حدی رسانده که حتی باشگاههای بزرگ ایرانی نیز توان رقابت با همتایان آسیایی شان را ندارند.
پیشنهادات پدرخوانده وار؛ نمی توان ردش کرد!
لیگ برتر ایران در حالی بیست و یکمین دوره خود را شروع کرده که هنوز شاهد حضور ستاره های باشگاهی مان در تیم های عربی هستیم؛ سطح مالی باشگاههای اماراتی و قطری به حدی بالا رفته که پدرخوانده وار پیشنهاد می دهند؛ پیشنهادی که نمی توان آن را رد کرد! تفاوت سطح امکانات ورزشی، رفاهی، مالی و هر چیزی که فکرش را بکنید بسیاری از ستاره ها را ترغیب به ترک لیگ برتر می کند؛ لژیونر شدن یک اتفاق مثبت برای هر بازیکنی است اما وقتی ستاره های فوتبال ما در تیم های باشگاهی حوزه خیلج فارس حضور پیدا می کنند، می توان کاملا حس کرد که یک جا نه بلکه خیلی از جاهای کار می لنگد! وقتی هنوز در لیگ برتر، پرداخت به موقع مطالبات یک رویاست، حق پخش تلویزیونی هنوز یک تابوست، تکلیف تبلیغات محیطی کماکان نامشخص است پس باید به آنهایی که از همان روزهای نخست با واژه “لیگ برتر” مشکل داشتند حق بدهیم.
لیگ ایران توپ هم ندارد!
کمپانی نایکی امروز از توپ های زمستانی خود برای لیگ برتر انگلستان رونمایی کرد؛ توپ هایی به رنگ غالب زرد و طرح هایی زیبا به رنگ های قرمز، مشکی و آبی… یک طرح ایده آل، زیبا و امروزی برای بازی کردن در روزهای بارانی و برفی. این در حالی است که بازی های این فصل لیگ برتر ایران بدون اینکه هیچ توپ جدیدی معرفی شود با همان توپ هایی استارت خورد که از نظر طراحی و کیفیت نقد بسیار زیادی به آنها وارد است؛ توپ های یک دست سفید که در مقایسه با توپ های فعلی نایکی و آدیداس که معمولا در لیگ های معتبر و کشورهای همسایه از آن استفاده می شود، به نمونه قبل از طراحی شباهت دارد تا نمونه نهایی! تغییر نکردن این توپ ها بعد از یک فصل بازی هم کج سلیقه گی است که البته در میان هیاهو و دغدغه های بزرگتر به باد فراموشی سپرده شده است.
قطعا توجه به همین جزئیات است که فوتبال را زیباتر و تماشاگر را به ورزشگاه می کشاند؛ البته نباید فراموش کنیم که هنوز خبری از بازگشت تماشاگران به ورزشگاه در ایران نیست و باید منتظر بمانیم و ببینیم این اتفاق کی رخ خواهد داد؛ البته تفاوتی هم نمی کند؛ فاصله ها از پای تلویزیون هم قابل تشخیص است. هواداران فوتبال در ایران از بسیاری از این جزئیات لذتبخش محروم هستند. هیجان معرفی لباس های جدید تیم های باشگاهی پیش از شروع فصل که معمولا سورپرایزهای ویژه ای برای هواداران به همراه دارد، اقدامات و تعهدات ویژه هر باشگاه به هوادارانش، نمادهایی که هر باشگاه و هوادارانش هر سال آن را پررنگ تر می کنند و خیلی از جزئیات دیگر، به حدی در کلیات لاینحل فوتبال ایران ذوب شده اند که خیلی هایشان دیگر به باد فراموشی سپرده شده اند اما نباید فراموش کنیم که فوتبال خیلی وقت است که با همین جزئیات پیش می رود و اگر آنها را وارد فوتبال مان نکنیم، شاید روزی برسد که چیزی برای ارائه کردن نداشته باشیم جز حسرت؛ حسرتی مشابه ۴۴ سال دوری از المپیک و شکست های سنگین در عرصه باشگاهی.
سعید عبدی
غافل شدن از جزئیات و غرق در کلیاتی که باید خیلی پیش تر حل می شدند، فوتبال ایران را در شرایط خطرناکی قرار داده است.