«روایت امید»؛ حاشیه نشست اعضای انجمن‌های علمی دانشجویی با وزیر علوم
به گزارش خبرنگار تشکل‌های دانشگاهی خبرگزاری فارس، علی قجری مشاور رسانه‌ای معاونت فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری طی یادداشتی درباره نشست دبیران و اعضای انجمن‌های علمی دانشجویی با وزیر علوم و معاونین وی نوشت: دیروز شاید برای اولین بار بود که بشدت احساس پیری کردم! وقتی نمایندگان انجمن‌های علمی دانشجویی از دانشگاههای مختلف کشور یک به یک خود را معرفی می‌کردند و از دغدغه‌های علمی و صنفی خود می‌گفتند، دیگر برایم محرز شد که کار کشور به دست «دهه هشتادی‌ها» افتاده است.
عمده نمایندگان اتحادیه انجمن‌های علمی را دانشجویان مقطع کارشناسی تشکیل می‌دادند؛ یعنی متولدین آخر هفتاد و اول هشتاد شمسی! دهه هشتادی که پایان فعالیت جدی دانشجویی ما بود و خوب یادم هست که از اوایل دهه نود مرتب این زمزمه در میان اساتید دانشگاه و فعالان قدیمی دانشجویی مطرح بود که: «نسل جدید دیگر دغدغه و همت نسل قبل را ندارد…».
واقعیتش را بخواهید کم و بیش خودم نیز همین نظر را داشتم و در کلاس‌های مدرسه و کارگاه‌های دانش‌آموزی نیز رگه‌های این گزاره را از مقطع متوسطه در میان دانش‌آموزانم نیز می‌دیدم. اما جلسه دیروز حقیقتا این گزاره را پیش ذهنم بشدت متزلزل ساخت و هرچه از ذهنیات پیشین بود، به «امید» تبدیل شد.
الحمدلله این درک و بینش نسبت به ظرفیت نسل جدید دانشجویان در مسئولان ارشد وزارت علوم بشدت وجود دارد و در منطق کلام دکتر زلفی‌گل و دکتر کلانتری نیز ایمان به این نسل در دانشگاه‌ها صریحا بیان شد. از «امید به آینده‌سازان» کشور گفته شد و «ظرفیت ۱۰هزار انجمن علمی در دانشگاه‌ها» به عنوان قدرت نرم کشور مطرح گشت.
اما آنچه در این میان ضروری است، درنظرگرفتن سازوکارهای انتقال تجربه و واگذاری مسئولیت به نسل جدید است. فرصت‌هایی که دانشجویان نخبه و دغدغه‌مند بتوانند با آزمون و خطا، مسیر درست را بیابند و با مسائل اصلی کشور درگیر شوند.
در چله دوم انقلاب اسلامی شاید هیچ امر دیگری به این اندازه برای حکمرانی ایران ضروری نباشد؛ اینکه نسل قدیم و جدید بتوانند با «اعتماد متقابل» در فضای عینی و کاربردی به تبادل فکر و تجربه اقدام نمایند. تا دانشجوی جوان دهه هشتادی ما جرئت و اشتیاق پیدا کند و به تعبیر رهبر حکیم انقلاب اسلامی در بیانیه گام دوم، «شانه زیر بار مسئولیت دهد»؛ و پیش از درنظرگرفتن صرفه‌ی اقتصادی و فردی در هر کار، به صرفه جمعی و خیر عمومی اقدام و تصمیماتش توجهی نشان دهد.
شاید این تعبیر بی‌جا نباشد که بگوییم، بجای آوردن شکر نعمت این سرمایه انسانی جوان، پرانرژی و مستعد، طراحی سازوکارهایی برای توانمندسازی مدیریتی آنهاست؛ و دهه فجر هر سال فرصتی است برای محاسبه کارنامه همه‌ی ما در سطوح مختلف مدیریت فرهنگی و اجتماعی نهاد آموزش عالی کشور بر مبنای این شاخص؛ یعنی جاییکه وظیفه گفتمان‌سازی و نهادی‌سازی فرهنگ را برعهده دارد.
انتهای پیام/