محوطه تاریخی در کرمان تعیین حریم می‌شود
یکی از محوطه‌های تاریخی کرمان، با قدمت ساسانی که بارها مورد تعرض قرار گرفته، سرانجام قرار است تعیین عرصه و حریم شود.
محوطه کهنه قلعه میرآباد امامقلی در ریگان کرمان، سکونتگاهی ساسانی و اسلامی است که تاکنون بقایای شاخصی، از جمله یک چهارطاقی یا آتشکده ساسانی در آن شناسایی شده است، این محوطه تاریخی که بارها مورد تعرض قرار گرفته، حالا پس از گذشت ۳۰ سال از ثبت آن در فهرست میراث ملی، سرانجام قرار است عرصه و حریم آن تعیین شود.
شهرام زارع، سرپرست هیئت باستان‌شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امامقلی دراین‌باره گفت:
محوطه کهنه‌قلعه میرآباد در شهرستان ریگانِ استان کرمان، بخش گنبکی و در شرق روستای میرآباد امامقلی واقع شده است. این محوطه طی اوایل دهه ۱۳۷۰ به خاطر عبور جاده آسفالتی از وسط آن، که روستاهای منطقه ریگان و فهرج را به هم پیوند می‌دهد، به‌شدت آسیب دید و بخشی از بقایای معماری و سکونتگاهی آن تخریب شد.
این باستان‌شناس افزود:
در سال‌های گذشته نیز عبور لوله‌ها و عناصر مختلفی از کنار همان جاده آسیب‌هایی به محوطه وارد کرده است و در حال حاضر، احتمال تعریض جاده و همچنین توسعه روستایی، عرصه تپه را در معرض تهدید قرار داده است.
زارع با بیان اینکه این محوطه در سال ۱۳۹۹ به شماره ۳۳۰۶۲ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است، گفت:
محوطه کهنه‌قلعه میرآباد امامقلی حدود ۱۲ هکتار وسعت دارد و سکونتگاهی مربوط به دوره ساسانی و اسلامی است. بقایای چند مجموعه معماری از دوره ساسانی در این محوطه وجود دارد و از جمله بقایای شاخص آن، بنای یک چهارطاقی یا آتشکده است که برای مطالعه تحول معماری مذهبی دوره ساسانی حائز اهمیت است.
این باستان‌شناس بیان کرد:
جدا از جنبه‌های علمی و باستان‌شناختی که مطالعه بقایای مادی گذشته برای محققان دارد، در مناطقی مثل ریگان که از جمله نقاط خشک فلات ایران است و محدودیت دسترسی به آب و سایر منابع زیستی هرروز پررنگ‌تر می‌شود، اهمیت حفاظت از میراث فرهنگی و معرفی آثار تاریخی دوچندان می‌شود.
سرپرست هیئت باستان‌شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امامقلی با بیان اینکه در این قبیل مناطق هنوز به‌طور عمده تأکید بر معیشت مبتنی بر کشاورزی با روش‌های سنتی است که با توجه به بحران‌های زیست‌محیطی در سال‌های آینده با مشکلات بیشتری مواجه خواهد شد افزود:
این واقعیت ایجاب می‌کند که مدیریت منابع فرهنگی را جدی بگیریم و به روند زندگی در این مناطق پیوند بزنیم.
زارع تاکید کرد:
میراث فرهنگی و بقایای فرهنگی گذشته زینتی و نامحدود نیستند، بلکه محدود و در حال کاهش است و مدام در معرض عوامل تهدیدکننده و مخرب قرار دارند، این منابع به‌شدت مغفول واقع شده‌اند و نیازمند حفاظت هستند و کاربری آن‌ها نیز باید مدیریت شود.